donderdag 18 september 2014

Goed zo, mam!


Vermoedelijk is de schildersessie het laatste geweest wat de jongen samen met zijn moeder heeft kunnen doen. Wat ben ik dankbaar dat hij juist die middag op bezoek was en dat hij zijn moeder zo mooi heeft begeleid tijdens het schilderen.

Het is goed dat ik even in het dossier had gekeken naar de foto van de vrouw voordat ze werd opgenomen. Op die foto leek ze een eind 30’er of jonge 40’er. Ongelofelijk, wat maakt chemo toch dat je er ziek uitziet en ziek klinkt; zelfs haar stem klonk zwakjes. De vrouw lag aan het zuurstof; ook een complicatie van de behandeling. Ondanks haar zwakke vitaliteit had de vrouw veel interesse in kunstzinnige therapie en ook in mij. We hadden een ontspannen, gezellig (intake)gesprek en we spraken af dat ik ’s middags (na het rustuur) terug zou komen voor de schildersessie.

Die middag ging de sessie niet door. Haar bezoek was langer gebleven dan verwacht en de vrouw had nog niet kunnen rusten. Ze voelde zich daar schuldig over, iets wat ik direct van tafel heb geveegd; het is zoals het is. Schilderen kan nog zoveel ontspanning geven, van slapen raak je nog altijd meer uitgerust.

De week erna wist de vrouw nog precies mijn naam en wat ik kwam doen. Ze verheugde zich erop, ondanks haar uiterst zwakke gezondheid. Toen ik met de schilderspullen terugkwam, sprayde de vrouw wat rozenwater in haar gezicht. Ze vroeg of ik ook wilde en dat sloeg ik niet af. Het rook heel bijzonder en het was direct een mooi begin van de sessie. Haar zoon was haar moeder naar de auto aan het brengen en kwam gelukkig daarna terug. Ik wilde graag dat hij zou assisteren bij het schilderen. Niet alleen om praktische redenen.

De zoon, vermoedelijk een jaar of 16, stond even later aan de ene kant van het bed met in de ene hand de schilderplank en in de andere hand een bekertje water. Aan de andere kant van het bed stond ik met het verfbakje en de andere kant van de schilderplank. De vrouw hoefde zo alleen maar de penseel vast te houden en deze over het papier te bewegen. Omdat de vrouw zo benauwd was, heb ik haar aangeraden alleen met blauwtinten te schilderen en de ademhaling hierin mee te nemen. De vrouw hield zich goed aan het advies en ging rustig te werk. Tijdens het schilderen werd er weinig gesproken. De vrouw kon zich zo volledig verbinden met het schilderen. De weinige woorden die klonken, kwamen van de zoon. Zijn ‘goed zo mam,’ vulde de ruimte met liefde. De manier waarop hij sprak tegen zijn moeder was zo bijzonder dat ik het idee had dat dit ook de manier was waarop de moeder jarenlang haar zoon had aangesproken. Vol liefde, waardering en erkenning.

Twee dagen later is de vrouw overleden. Vermoedelijk is de schildersessie het laatste geweest wat de jongen samen met zijn moeder heeft kunnen doen. Wat ben ik dankbaar dat hij juist die middag op bezoek was en dat hij zijn moeder zo mooi heeft begeleid tijdens het schilderen.

---

Meer verhalen over patiënten lees je in ‘Voor even weer gezond, gedichten en verhalen geïnspireerd op ontmoetingen met patiënten met kanker’. www.voorevenweergezond.nl