Vermoedelijk is de
schildersessie het laatste geweest wat de jongen samen met zijn moeder heeft
kunnen doen. Wat ben ik dankbaar dat hij juist die middag op bezoek was en dat
hij zijn moeder zo mooi heeft begeleid tijdens het schilderen.
Het is goed dat ik even in het dossier had gekeken naar de
foto van de vrouw voordat ze werd opgenomen. Op die foto leek ze een eind 30’er
of jonge 40’er. Ongelofelijk, wat maakt chemo toch dat je er ziek uitziet en
ziek klinkt; zelfs haar stem klonk zwakjes. De vrouw lag aan het zuurstof; ook
een complicatie van de behandeling. Ondanks haar zwakke vitaliteit had de vrouw
veel interesse in kunstzinnige therapie en ook in mij. We hadden een
ontspannen, gezellig (intake)gesprek en we spraken af dat ik ’s middags (na het
rustuur) terug zou komen voor de schildersessie.
Die middag ging de sessie niet door. Haar bezoek was langer
gebleven dan verwacht en de vrouw had nog niet kunnen rusten. Ze voelde zich
daar schuldig over, iets wat ik direct van tafel heb geveegd; het is zoals het
is. Schilderen kan nog zoveel ontspanning geven, van slapen raak je nog altijd
meer uitgerust.
De week erna wist de vrouw nog precies mijn naam en wat ik
kwam doen. Ze verheugde zich erop, ondanks haar uiterst zwakke gezondheid. Toen
ik met de schilderspullen terugkwam, sprayde de vrouw wat rozenwater in haar
gezicht. Ze vroeg of ik ook wilde en dat sloeg ik niet af. Het rook heel
bijzonder en het was direct een mooi begin van de sessie. Haar zoon was haar
moeder naar de auto aan het brengen en kwam gelukkig daarna terug. Ik wilde
graag dat hij zou assisteren bij het schilderen. Niet alleen om praktische
redenen.
De zoon, vermoedelijk een jaar of 16, stond even later aan
de ene kant van het bed met in de ene hand de schilderplank en in de andere
hand een bekertje water. Aan de andere kant van het bed stond ik met het
verfbakje en de andere kant van de schilderplank. De vrouw hoefde zo alleen maar
de penseel vast te houden en deze over het papier te bewegen. Omdat de vrouw zo
benauwd was, heb ik haar aangeraden alleen met blauwtinten te schilderen en de
ademhaling hierin mee te nemen. De vrouw hield zich goed aan het advies en ging
rustig te werk. Tijdens het schilderen werd er weinig gesproken. De vrouw kon
zich zo volledig verbinden met het schilderen. De weinige woorden die klonken,
kwamen van de zoon. Zijn ‘goed zo mam,’
vulde de ruimte met liefde. De manier waarop hij sprak tegen zijn moeder was zo
bijzonder dat ik het idee had dat dit ook de manier was waarop de moeder
jarenlang haar zoon had aangesproken. Vol liefde, waardering en erkenning.
Twee dagen later is de vrouw overleden. Vermoedelijk
is de schildersessie het laatste geweest wat de jongen samen met zijn moeder
heeft kunnen doen. Wat ben ik dankbaar dat hij juist die middag op bezoek was
en dat hij zijn moeder zo mooi heeft begeleid tijdens het schilderen.
---
Meer verhalen over patiënten lees je in ‘Voor even weer
gezond, gedichten en verhalen geïnspireerd op ontmoetingen met patiënten met
kanker’. www.voorevenweergezond.nl
